بازاین چه شورش است که درخلق عالم است    بازاین چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

بعد از یک سال انتطار بالاخره محرم فرا رسید و با چشم برهم زدنی نیمی از دهه اول آن گذشت. مسلم بر بالای دارالعماره با بدنی بی سر قرار گرفت و کاروان اهل بیت (ع) در میان شور و غوغا خیمه زد و زینب (س) با عزت و احترام در میان محارم خود از محل بر زمین کربلا پا گذاشت. رقیه خاتون همان دختر سه ساله ای که باب الحوایجش نام نهاده اند با سر بریده و غرق خاک و خون پدر شکوه از سختی دوران و ستم نامردمان کوفی و شامی به میان آورد . زینب دسته گل های خود را در راه برادر به میدان فرستاد تا نزد مادرش شرمنده نگردد. حر که به تمام معنی آزاده وحر بود یادمان داد که رمز ورود به آستان مقدس حسین مادرش زهرای مرضیه (س)است . حال نوبت به نازدانه های غریب مدینه رسیده است عبدالله که از زمانی که به یاد دارد و چشم گشوده به عموی خود بابا گفته و قاسم که تازه داماد این کاروان خسته و نگران است.

حال که خوب دقت می کنم می بینم عمر بسیار سریع رو به اتمام است و هنوز چند روزی از شب اول محرم نگذشته دلم برای غروب آفتاب روز اول محرم تنگ شده است و دل نگران این هستم که آیا دوباره هلال ماه محرم را خواهم دید یا خیر . آیا می توانم در این چند روز باقی مانده آن عزادار واقعی باشم یا خیر؟